“IJsvogel alarm” roept Erik vanaf het zwemplateau. Ik en de meiden spoeden ons naar buiten maar zoals vaker is de” blauwe flits” ons te snel af. We liggen in een klein haventje in de Biesbosch waar we nog maar net passen, voor twee welverdiende dagen op adem komen in het groen.
Vanaf Lisse hebben we de staande mast route afgevaren richting Zuid-Beijerland. Onderweg kwamen we langs Gouda waar we een vriendin opzochten. Twee nachten lagen we in een inspiratieloze haven aan een industrie terrein. Het was erg warm en omdat we de hor nog niet hadden gevonden sliepen we met het luik wijd open. Dat was een vergissing, de volgende ochtend werden we alle vier wakker onder de muggenbulten. Ik telde er alleen op mijn rechter arm al 18! Tess en Yolien zagen er uit alsof ze waterpokken hadden. Gelukkig viel de jeuk mee. De volgende dag steeg het kwik nog verder. De veredelde sloot waar het haventje aan lag zag er te vies uit voor een zwempartij, maar vanaf het dek zag ik een groot bord met een P. “aha een Praxis” dacht ik, en dus hees ik de kinderen in de bolderkar om de grootste flexibele emmers te kopen die ik kon vinden. In de kuip vullen we ze met lauw water en zo werd er in ieder geval voor de kinderen wat verkoeling geregeld. De volgende dag vervolgde we onze tocht richting Rotterdam.
Omdat onze vakantie dit jaar een beetje aan onze neus voorbij is gegaan, en we toch iets eerder in het zuiden des lands waren dan we verwacht hadden, besloten we nog een paar dagen naar de Biesbosch te gaan. Maar onderweg naar de Spieringsluis kwamen we in een lachwekkende situatie terecht. We werden namelijk pardoes opgesloten tussen twee bruggen, en dat wel drie dagen lang! Na een lange dag varen kwamen we Dordrecht uit en zagen in de verte een spoorwegbrug opdoemen. We besloten aan te leggen in een enorme jachthaven in een buitenwijk van Dordrecht. Hij lag vol met motorboten, we waren het enige zeiljacht en voelde ons een beetje eenzaam, maar ach.. het was maar voor een nachtje. We belde Rijkswaterstaat en besproken een opening van de spoorwegbrug voor de volgende dag om 12u ’s middags. Toen we de volgende dag op de brug aanvoeren bleek het een hefbrug te zijn die maar 13 meter omhoog kon. Daar kunnen wij, met een mast van 17 meter helemaal niet onderdoor. Teleurgesteld keerden we om, voornemens het via een andere, langere route te proberen. Maar toen we voor de brug terug richting Dordrecht lagen te wachten gebeurde er iets raars met de lichten van de brug. Van rood-groen werden ze ineens dubbel rood. Na marifooncontact bleek dat er bij het openen van de brug een storing was opgetreden. We konden er niet door, aan geen enkele kant dus, en hoe lang het zou duren wist niemand, oeps! Er zat niks anders op dan terug naar de haven waar we vandaan kwamen. Er was daar geen klap te doen maar we besloten er maar het beste van te maken. We moesten toch nog eens de grote oranje reddingsvesten van de meiden testen en dus hesen we ze er in voor een verfrissend zwempartijtje in de haven. De volgende dag, de brug was nog niet gemaakt, kwam ik er tot mijn groot plezier achter dat er even verderop in de wijk een Turkse supermarkt was. Als er iets is waar ik kookinspiratie van krijg dan zijn het wel exotische winkels of markten, dus helemaal in mijn nopjes ging ik op pad met een tas vol tassen en een grote fles water want het was nog steeds snikheet. Volgepakt maar voldaan sleepte ik mezelf en alle nieuwe proviand de twee kilometer terug naar de boot. De buit bevatte onder andere pittige gevulde aubergines, een doos Turks fruit, Turkse sesam broodjes net uit de oven, verse dadels, koningskaas, baklava, granaatappelsiroop, appelthee en als kers op de taart, halawa, een soort noga van sesam en honing met pistachenootjes. Zo zalig dat het een ware verslaving aanwakkerde bij Erik en mij.
Na dag drie in de saaiste haven van Dordrecht en omstreken ging eindelijk de brug weer open. Gelukkig maar want nog meer tripjes naar de Turkse supermarkt en ons bootje was bezweken onder de alsmaar groeiende voorraad proviand. Toen we, voor we wegvoeren, nog even onze vuilwatertank wilde legen bij de afzuig installatie keek de zeer jonge havenmeester ons geërgerd aan en probeerde ons met een excuus af te poederen. “Je kan er niet bij, er liggen bootjes voor” Beetje flauw, er lagen welgeteld 3 kleine sloepjes van de haven zelf. Toen Erik er twee met de hand verlegd had was er genoeg plaats en gaven we dat aan bij de havenmeester. Die bekende vervolgens dat hij de afzuiginstallatie nog nooit had gebruikt en dat er, van alle bootjes die er in de haven lagen, niemand was die z’n vuilwatertank liet uitzuigen, men dumpte het gewoon in het water. Dat wij daar de dag ervoor lekker met z’n allen in de haven gezwommen hadden probeerde ik maar even te vergeten.
Ook al was onze tweede kans op een paar daagjes vakantie bijna verkeken, we besloten toch om nog een korte stop te maken in de Biesbosch. We paste net aan door de Spieringsluis en waren veruit de grootste boot in het haventje. Maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een heerlijke plek is dit, zo in het groen. We bliezen de opblaaskano’s op en gister ochtend gingen we er vroeg uit om voordat de kano verhuur open was op pad te zijn. We peddelden door de prachtige natuur terwijl de meiden, ieder voorin een kano, veren verzamelden. Voor een uur of twee hadden we de hele Biesbosch voor onszelf. Wat een genot! Wat een rust! Een zwanenpapa werd een beetje boos toen we per ongeluk toch iets te dichtbij kwamen om z’n jonkies te bewonderen. Aan het eind van de ochtend kwamen we aan bij het natuurmuseum waar we een expositie bekeken over het interessante ontstaan van het gebied. Om vervolgens de meisjes los te laten in de natuurspeeltuin terwijl wij genoten van onze luxe broodjes brie. Het werd een heerlijke dag.
Morgen varen we door naar “huis”. En huis is op dit moment de haven van Zuid-Beijerland. Hier blijven we twee maanden om de boot en onszelf verder voor te bereiden op de reis. Er is nog een hoop te doen aan de boot zelf, zo snel als de to-do lijst slinkt, zo snel komen er ook weer nieuwe dingen op. Maar nu eerst nog heel eventjes genieten van al dat groen.
Geef een reactie