De laatste week in Spanje hebben we ge-workawayed bij Lonneke. Workaway is een uitwisseling, je deelt een huishouden en werkt (4 of 5u) tegen kost en inwoning. Lonneke is een Nederlandse vrouw die in haar eentje van een druk leven in Amsterdam naar de rust van de Picos de Europa in Spanje is geëmigreerd en daar zo veel mogelijk zelfvoorzienend probeert te leven. Aangezien wij mogelijk een vergelijkbaar plan hebben, leek het ons interessant om wat tijd met haar door te brengen en, door te workawayen, ook een indruk te krijgen van wat er praktisch bij komt kijken. Een soort snuffelstage zeg maar!
Het was heel leuk om bij haar te zijn. Ze heeft een prachtig geel huis tegen een helling met uitzicht op de besneeuwde pieken van de Picos de Europa, met 3 katten (die graag op bezoek kwamen in de camper) en een enorme groententuin. Onze camper kon gewoon in haar tuin staan en zo werden we iedere ochtend wakker met een fantastisch uitzicht en het vrolijke geluid van koeienbellen. S’ochtends werkte ik in de tuin, beetje onkruid wieden, tomaatplantjes dieven, paden vrij maken, etc.. heerlijk zenn werk, totdat het te warm werd en ik Erik ging helpen in het bos. Erik ging s’ochtends met de kettingzaag het bos in om bomen om te zagen voor de winter voorraad hout, die hij vervolgens in stukken hakte met de bijl. Het huisje had alleen een houtkachel en voor de winter moest er 5kuub hout gesprokkeld worden (dat hebben wij niet gered samen hoor). Het werk was best zwaar, zeker als het warmer werd want de luchtvochtigheid is er heel hoog. Maar gelukkig kregen we heerlijk te eten. Lonneke kan super goed veganistisch koken, wat een feest! Echt voedzaam, gevarieerd en goed op smaak. Bovendien waren we ook wel toe aan iets anders dan onze eigen maaltijden die toch wel wat simpeler worden naarmate je langer op reis bent en beperkte faciliteiten hebt haha. Dan is het heel fijn als iemand anders even voor je kookt. Tijdens het eten luisterden we naar al haar verhalen over Asturias. S’middags wandelde we wat door de verlaten dorpjes in de omgeving of maakte wat muziek. We hebben nu een veel beter idee van het leven daar en hoe veel werk het echt is om je eigen hout te kappen en groente te verbouwen. Helaas gingen we wel allebei weg met, ik 2 en Erik 3, tekenbeten. Meteen er uit gehaald maar omdat ik niet wist hoe lang de mijne er al zaten en die van Erik begonnen te tintelen toch maar even de huisarts gemaild (zo relaxed dat je die gewoon kan mailen tegenwoordig) en die stuurde ons door naar de Spaanse huisarts voor een antibiotica kuur. Daar vonden ze het onzin, maar gaven ons toch de kuur, gelukkig was die maar twee pillen.
Vanaf Lonneke zijn we weer naar San Vicente gereden want er waren weer golven. Gek is dat, afgelopen jaren zijn we een aantal keer op vakantie gegaan met echt als doel om te gaan surfen en niks anders te doen, en dan pakte het steeds anders uit, meestal omdat er toch niet genoeg golven waren. Nu waren we echt van plan om veel van de omgeving te zien en af en toe te surfen, maar de golven waren zo goed dat we steeds als een magneet naar de zee terug gezogen werden ,waardoor we dus aan het einde niet echt veel van de omgeving hadden gezien. Dus besloten we om voor we naar huis gingen toch nog even de Picos in te trekken, ook aangezien we nu wel een betrouwbaar vervoersmiddel hadden. We vetrokken na een ochtendsessie om helemaal om de Picos heen te rijden en het was een prachtige rit over smalle bergweggetjes en wild stromende riviertjes. Die rit werd wel even spannend toen we er achter in de Picos achter kwamen dat het benzine lampje begon te branden en piepen, oeps..vergeten te tanken. Natuurlijk was er daar nergens iets te vinden, alleen hele kleine gehuchten waar amper iemand woont. Gelukkig gingen we toen al bergafwaarts en konden we nog 30 km doorrollen naar het enige dorp met een tankstation, pfieuw!
Nu zijn we heel langzaam naar Nederland aan het rijden. Omdat we niet zeker wisten of ons busje op tijd terug zou zijn voordat wij weer uit Nederland vertrekken toch ook maar even de kano’s en mijn longboard weer bij de garage opgehaald. We hebben wel die fantastisch ruime camper maar die is voor wat wij willen niet praktisch ingericht. Kano’s moeten in het grote bed boven de cabine en het longboard in het gangpad terwijl wij nu op de bank moeten slapen en alles past maar net door het kleine deurtje, tsja je kan niet alles hebben he!
De eerste stop was San Sebastian. Wij hebben zo’n leuke app waar alle plaatsen op staan waar je zowel legaal als illegaal kan slapen met je busje/camper. Daar stond een leuk plekje op aan de haven. Eenmaal daar aangekomen stond er wel een bord dat je er boven de 1.90m niet in mocht maar er was nergens een poortje en er stonden meerdere hogere campers. Dus toch daar geparkeerd en op de skateboards het centrum in op zoek naar eten. Toen we terugkwamen stond er een agent bij de camper… Oeps! Erik liep er heen en die agent stak een verhaal tegen hem af, in het Frans!? (San Sebastian ligt in Spanje). Ik stond nog aan de overkant van de straat te kijken en bedacht me ineens, “hé, waar zijn onze fietsten die normaal achterop de camper zitten ?” Toen keek ik rechts en zag dat Erik niet onze camper van een boete probeerde te redden, maar die van de Franse buren die blijkbaar in eenzelfde camper net achter ons waren gaan staan terwijl wij weg waren. Ik er snel heen en uitleggen dat dit niet onze camper was maar van iemand anders, natuurlijk wilde ze wel weten welke dan wel van ons was en kregen we alsnog een preek, maar gelukkig had ze ons nog geen boete gegeven en zo konden we nog net wegrijden terwijl de buren een dikke bon onder hun ruitenwisser kregen! Sorry buren.