Geplaatst op

Vancouver

We zijn in Vancouver, jeej! Momenteel lig ik in bed met de laptop op schoot en doe heel erg mijn best om wakker te blijven tot wat ik een acceptabele tijd vind voor een heel klein middag slaapje. En nee dat is niet om 11u ’s ochtends, tot mijn groot verdriet. De vlucht ging prima. We werden weer getrakteerd op dezelfde zalige gortdroge falafel salade als op de eerste vlucht. En wat een feest! We werden er drie keer uitgepikt voor een ondervraging over onze reisplannen. Het begon al in IJsland(!) waar we door de grondsteward aan een verhoor onderworpen werden, en ging in Vancouver vrolijk verder. Ach ja, we zijn binnen, dat is alles wat telt! Voor we vertrokken hadden we nog een kleine situatie. We waren vergeten om vroegtijdig in te checken en hadden nu geen plaatsen meer naast elkaar. Dat word wel ongezellig op zo’n lange vlucht. Dus zeuren en smeken geblazen bij alle info balies tot aan de gate. De eerste kon niks voor ons doen en stelde een upgrade naar businessclass voor. Die bleek €1000 per ticket! De dame bij het tweede balie kantoortje kon iets meer en plaatste ons achter elkaar aan het gangpad. Maar bij de derde balie was het raak, deze dame kon ons wel naast elkaar plaatsen, jeej! De aanhouder wint! Als bonus hadden we wat aanspraak met onze buurman, een fysisch natuurkundige die bezig was om “dark matter” te zoeken met behulp van Bolzmann-vergelijkingen. Het uitzicht vanuit het vliegtuig over Groenland was spectaculair! Helaas wordt ik wel altijd verkouden van de vliegtuigairco, en vergeet ik altijd om dropjes mee te nemen tegen die verkoudheid. Deze keer had ik geluk want jawel.. drop blijkt ook een IJslandse specialiteit en op het vliegveld kon ik nog mooi een grote zak kopen uit de taxfreeshop ( en hier zit er standaard geen varkensgelatine in, joepi) Maar goed, het bleek mosterd na de maaltijd want ik was al verkouden van de eerste vlucht naar IJsland toe en de tweede, veel langere vlucht maakte het er niet beter op. Toen we begonnen te dalen merkte ik dat er tijdens de vlucht vocht achter mijn trommelvlies gekomen was en ik niet meer kon klaren. Shit, dat doet pijn! Snel een bekertje op mijn oor gezet en met spanning zitten wachten en hopen dat m’n trommelvlies niet zou knappen. Gelukkig bleef alles heel maar aiaia, niet prettig!

De afgelopen dagen waren vermoeiend. Ik had naast mijn verkoudheid, hoofd en gezichtspijn, ook last van een jetlag, alsof er een mistbank in mijn hoofd hing. Slapen lukt ook nog niet echt. Ik ben tot nu toe elke nacht rond 4u weer helemaal wakker, dan is het hier al licht en begint de skytrain te rijden. Zelfs oordopjes en onze zelf in elkaar genaaide oogmaskertjes met lavendel uit m’n mama’s tuin werken niet. Ik volg braaf alle anti-jetlag tips op (eigenlijk gewoon wat je altijd moet doen, veel water, gezond eten, weinig alcohol en op tijd naar bed) behalve die van “geen koffie” , dat gaat te ver hoor, echt wel koffie na al die horrorkoffie in IJsland! Veel tijd om slaap in te halen hebben we nog niet gehad. De maandag en dinsdag zijn we bezig geweest met het vrij krijgen van de motoren. Natuurlijk bleek er bij de eerste keer het één en ander te missen aan papierwerk en de motoren waren ook nog niet ingeklaard door de douane. Dus met een stapel papierwerk i.p.v. onze motoren weer weggestuurd. Alles netjes opgelost en de dag erop hadden we wel succes. Motoren werden uitgeladen.  Altijd een spannend moment als je de motor weer in elkaar hebt gezet om hem dan te starte en te kijken of hij het echt weer doet. Die van mij deed het na een paar keer starten, waarna we naar het tankstation konden rijden, die van Erik had achteraf toch te weinig benzine om hem te starten, en ook de accu had wat moeite, gelukkig kregen we onderweg naar het tankstation hulp van twee zeer vriendelijke Canadezen die startkabels hadden en het laatste restje benzine even naar de goede kant schudden zodat we het tankstation precies konden halen. Het was fijn om te zien dat alles veilig was aangekomen want het zat me niet helemaal lekker. We werden van te voren gewaarschuwd dat er wel eens gejat werd en dat we ze goed moesten inpakken. We hadden beide motoren vastgezet in een eigen stalen frame wat we voor een doos gebak bij Motoport mochten afhalen. Vervolgens hebben we ze betimmerd. Maar toen ze opgehaald werden en in de vrachtwagen getild bleken die platen toch niet zo goed vast te zitten. Als noodoplossing nog snel wat spanbanden er omheen gedaan. Maar omdat het shipping bedrijf ons had toegezegd dat de pakketten geseald zouden worden in plastic dachten we dat het wel goed zou komen. Helaas toen we ze daar achteraf naar vroegen bleek dat sealen helemaal niet te kunnen. Gelukkig zagen we toen we ze ophaalden dat iemand keurig overal nieuwe schroeven in geboord had en het extra goed vastgemaakt met touw. Fijn! Dank u wel!  Het is fijn om onze vertrouwde motoren en al onze spulletjes weer bij ons te hebben al barst ons kleine hostelkamertje nu wel uit z’n voegen van alle spullen.

Nu hebben we eindelijk een beetje tijd om bij te komen. En dat is wel nodig ook. Mijn verkoudheid is langzaam minder aan het worden maar ik ben nog steeds heel erg moe. Het is ook wel een intense week zo, zeker met die IJsland reis er tussen. We zijn vandaag precies een week geleden uit Amsterdam gevlogen maar hebben nog geen dag rust genomen. Mijn stappenteller slaat de hele week al groen uit! Erik had op zelfs op één dag 17km gelopen zonder dat hij het door had. Eigenlijk hadden we een dagje niks moeten doen maar we zijn maandag ochtend meteen (nadat we zondagavond aangekomen waren) al om 6u s’ochtends op pad gegaan.  Gister kwam ik mezelf even goed tegen. Op onze eerste “vrije” dag gingen we skaten, er zit een enorm skatepark hier vlakbij het hostel. Daarna met de skytrain naar Vancouver Downtown en vanaf daar naar het Stanley park lopen. Daar zouden mooie totempalen staan die ik wilde zien, en het was lekker aan zee. Maar eigenlijk was ik al moe na het skaten, maar ja ik wilde nu eindelijk wel eens wat van Vancouver zien… Eenmaal in Stanley park was het super warm en we hadden nog niet gelunched. Ineens kwam alle vermoeidheid er uit. Eenmaal terug lopend richting de tram viel ik bijna flauw. Rillend en zwetend met spaghettibeentjes ging ik de bus in. Ik voelde me zo beroerd. Natuurlijk was dat midden in een drukke winkelstraat en moesten we toen nog één bus en twee metro’s en een heel stuk lopen terug naar het hostel. Nergens was er plaats om even te liggen en alle snacks had ik al opgegeten. De hele terugweg heb ik me vreselijk flauw gevoeld en moest om de zo veel tijd even met m’n hoofd naar beneden. Uiteindelijk zonder onderuit te gaan het hostel gehaald maar man man, echt niet fijn! Daar een enorm bord pasta gegeten waar ik gelukkig snel weer van op knapte. Nu ben ik alleen nog heel erg moe. Vandaag ben ik wel verstandig en blijf in en rond het hostel. Downtown Vancouver was trouwens wel leuk, en Stanley park ook, tot de totempalen hebben we niet gehaald maar we zagen wel onze eerste bold eagle en er zwom een zeehond in de haven.

Gelukkig is het hier heel gezellig. We zitten dus in een hostel jajaja. Zo’n echte, met backpackers enzo. En van die bordjes op de koelkast dat je je eten moet labelen met je checkout datum erbij en dat je echt wel je afwas meteen moet afdrogen en niet laten staan in de hoop dat een ander dat dan maar doet omdat die toch ook wil koken, haha. Nostalgie! Wel in een privé kamer hoor. De slaapzalen zijn we inmiddels een beetje ontgroeid. Maar het is niet zo’n feestboel hier. Sterker nog, er zitten best wel veel reizigers van onze leeftijd en zelfs nog eenmotor reiziger uit Singapore. We doen dit wel vaker zo en het bevalt best. Een privé kamer in een hostel is vaak goedkoper en minder onpersoonlijk dan een hotel. Een groot voordeel is dat je zelf kan koken en je hebt een beetje aanspraak. We hebben al allerlei mensen ontmoet hier, een meisje uit Hongkong die meegedaan heeft aan de demonstraties op dit moment daar en daar nog helemaal vol van is. Een Taiwanese English teacher, een 17 jarige Amerikaan die voor het eerst z’n eigen land uit is “OMG this is sooo interesting, you are all from different places in the world” En momenteel krijgt Erik samen met onze Singaporese vriend kookles van een Mexicaan… ik heb net even polshoogte genomen, ze koken de ui en de knoflook in het kookwater van de pasta, dat vind ik nou interesting (!)  Ons hostel ligt in een gezellige Aziatische mengelmoes wijk. Overal lopen mensen met een Indiase achtergrond, de vrouwen in prachtige jurken en de mannen met tulbanden. Ook lopen er heel veel Chinezen en ik maak me elke keer zorgen als er van die stokoude Chinese mannetjes oversteken en het stoplicht weer gaat aftellen, halen ze het of niet? Dat kan je die mensjes toch niet aandoen!

Erik heeft trouwens geen jetlag. Zegt ie.. maar hij vergeet al 3 dagen z’n spullen. Maandag na zijn douane bezoek belde hij bedroefd op omdat hij z’n jas weer kwijt was. Vervolgens is hij opnieuw langs de loods, de douane en de supermarkt gegaan om hem  te zoeken. Die lag beneden in de hostel keuken en had hij gewoon helemaal niet meegenomen. Ook dinsdag kwam ik er bij de bushalte achter dat hij weer z’n jas vergeten was. Terug rennen om die op te halen. Eenmaal weer terug bij de bushalte bleek hij ook z’n geld vergeten te zijn, weer terug naar het hostel… geen jetlag dus…! Maar samen redden we het wel. Hij zoekt alle metro routes uit want dat vind ik nu te verwarrend, en ik let op zijn spullen haha, teamwork!

Als ik genoeg opgeknapt ben rijden we verder. We houden al een paar dagen het nieuws in de gaten. Op de route naar boven gebeuren minder leuke dingen op het moment. Een man vermoord en ook een Australisch / Amerikaans koppel dat op reis was. Twee jonge mannen van 18 en 19 die eerst vermist waren zijn inmiddels als verdachten bestempeld van iig de eerste moord. Ze zijn voortvluchtige en er is een klopjacht op ze geopend. Niet zo fijn allemaal. Hier is het het gesprek van de dag op het moment en ook de andere motorreiziger die die kant op wil kijkt nog even de kat uit de boom. Het lijkt er gelukkig wel op dat ze naar het Oosten van Canada gevlucht zijn. Waarschijnlijk gaan wij lekker eerst naar Vancouver Island.

Geplaatst op

IJsland!!!

Ik zit dit blog te typen in het vliegtuig naar Vancouver. Onder ons kun je Groenland zien met prachtige sneeuwvelden, gletsjers en drijvende ijsschotsen in zee. Afgelopen donderdag (18 juli) zijn we vertrokken naar IJsland. Vanaf Rheden namen we de trein naar schiphol en het werd nog even spannend of we op tijd zouden zijn want de directe trein van Arnhem naar schiphol had een aanrijding gehad en reed niet, daardoor moesten we helemaal over Den Bosch. Maar het ging goed, net aan. Met 2 uur en 45 minuten vliegen ben je al in IJsland! Je kan er zelfs met de auto naartoe als je de ferry neemt vanaf Denemarken. De eerste nacht brachten we door in een guesthouse op een industrie terrein. Niet de meest romantische plek maar gekozen omdat het dicht bij het verhuur bedrijf was en we zo de volgende ochtend niet te veel tijd kwijt waren met ophalen van de kampeer auto. Het Guesthouse was prima. Simpele kamer en gedeelde badkamer en keuken. Er zaten vooral veel aziaten waarvan ik denk dat ze in de omgeving werken.. De falafel salade van Iceland air in het vliegtuig was echt niet te eten dus nog even snel naar de domino’s en lekker pizza eten op de kamer. Het water stonk er naar zwavel maar dat is normaal hier. Vooral die ochtend toen iedereen gedouched had rook het hele guesthouse naar rotte eieren haha. sowieso hangt er een beetje een zwavel lucht over het hele eiland, maar ik ben zo verkouden van de vliegtuig airco dat ik het lekker toch niet meer ruik.

“IJsland!!!” verder lezen
Geplaatst op

De Veluwe

Inmiddels zijn we al een ruime week op de Veluwe bij mijn ouders. De ANWB camper hebben we weer ingeleverd, ons eigen huis is verhuurd en omdat ons eigen busje nog kapot is waren we even dakloos. Morgen vliegen we al naar IJsland!! 

Na San Sebastian zijn we doorgereden richting Lacanau om daar nog wat golfjes te pakken. Maar onderweg zagen we de buitentemperatuur steeds verder oplopen. 32, 35 en op een gegeven ogenblik zelfs 39 graden! Dat werd toch wel een beetje te gek. Omdat Asturias zo’n eigen klimaat heeft vanwege de natuurlijk scheiding door het Cantabrisch gebergte hebben wij helemaal niks gemerkt van de hittegolf in de rest van Europa hihi. Bij ons was het niet warmer dan 28graden. Tot we in Frankrijk kwamen.. 39 graden was toch een beetje te veel van het goede dus zijn we lekker doorgereden. De camper had airco, iets wat ons busje niet heeft, wat een feest haha! We zijn de rest van de dag amper de camper uit geweest totdat we noordelijk genoeg waren om het aan te durven.  

Zo op reis in je campertje/busje is stiekem wel heel leuk. Je wordt elke dag ergens anders wakker en soms, als het ’s avonds donker is als je aankomt, is het ’s ochtends een verassing waar je bent beland. Eén nacht stonden we op het dorpsplein van een klein Frans boeren dorpje  waar we uilen hoorden. We besloten het geluid achterna te gaan en kwamen bij de kerk uit waar we twee witte kerkuilen vlak boven ons hoofd heen en weer zagen vliegen. Net twee spookjes, zo magisch! We hebben daar een hele tijd gestaan terwijl ze over ons heen vlogen om ze te fotograferen maar meer dan een witte waas kregen we er niet op. ’s Ochtends kwam het hele dorp water halen bij de bron op ons pleintje. De volgende dag sliepen we in de champagne streek, maar omdat we vrij laat aankwamen zagen we niet dat we vlak aan een spoorlijn stonden. Toen we al helemaal in bed lagen kwam er een enorme goederentrein langs en werden we bijna uit bed getrild, aaargh! Ok even afwachten hoe vaak dit gebeurd, en ja hoor 5 min later weer één. Alles weer ingepakt en naar een andere plek gereden, boehoe! Dat bleek de volgende ochtend de oprit van een enorm mooi champagne chateau te zijn. Omdat het nog steeds te heet was om wat dan maar ook te doen, maar doorgereden naar de Ardennen. Onderweg langs allemaal dorpjes waar ze druk bezig waren met de versieringen voor de tour de France. In de Ardennen kampeerden we aan een heel groot stuwmeer met allemaal vakantiegangers die er een feestje van aan het maken waren, picknickende moslimas, bbq-ende Belgen, mensen hadden hun tent zelfs opgezet op het asfalt van de parkeerplaats zelf. Het deed mij enorm denken aan het gemiddelde stadspark in Rotterdam in de zomer. De volgende ochtend mooi gekanood over het meer. Via Dinant, de saxofoon stad natuurlijk, naar Domburg want we hadden nog wat dagen over en er waren golven. Ondanks dat het een echte Nederlandse klotsbak was toch enorm lekker gesurft. Wat een cadeautje! De volgende dag zou het net zo zijn dus besloten om nog even te blijven en een slaapplek te zoeken. Dat was niet zo makkelijk. Nederland is helemaal niet zo goed voor busjes/campers als Frankrijk en Spanje, niks gratis kamperen! Er zijn bijna nergens gratis plekken hier. Dus dan maar een camping. Een schattige boerencamping gevonden in de buurt maar daar konden we de toilet niet legen. Doorgereden naar de jachthaven van Veere waar dat wel kon. Maar de havenmeester was nergens te bekennen. Toen we doorreden naar de camperplaats zag die er ook erg ongezellig uit. Maar er was wel een loos plek. Snel even de toilet geloosd en weer vertrokken haha daahaag! Nu die leeg was konden we net zo goed wel naar het gezellige boerencampinkje. ’s avonds een praatje gemaakt met de boer. Wat een ander leven! De beste man was zelf nog nooit op reis geweest. Ooit een keer naar Luxemburg en dat vond hij een prachtig land. Tegenwoordig gingen ze af en toe 4 dagen weg omdat zoonlief oud genoeg was om op de boerderij te passen. Van Ijsland wist hij niet waar het lag. Dan voel je je ineens heel bevoorrecht. Kunnen reizen is niet vanzelfsprekend en als je veel reislustige mensen om je heen hebt vergeet je wel eens dat er ook mensen zijn die helemaal niets van de wereld gezien hebben.  

Uiteindelijk vond ik het schattige boerencampinkje toch niet zo schattig. (Het bleek een kleine melkveehouderij) De boer wees ons er namelijk op dat er ook leuke kalfjes waren waar we even moesten kijken. Die kalfjes waren kist of box kalfjes. Stiertjes van 3 dagen oud, meteen weg gehaald bij moeders. De kalfjes bleken bij navraag de volgende week al naar het slachthuis te moeten. Ik wist wel dat het zo gaat en het is één van de redenen waarom wij zo veel mogelijk plantaardig eten, maar om die kalfjes zo te zien en het uit eerste hand van de boer te horen was heel confronteren. Ze zitten in een box zodat ze zo min mogelijk kunnen bewegen en hun vlees zo mals mogelijk blijft en ze geen spieren kunnen vormen. Deze stierkalfjes zijn het restproduct van de melkveehouderij, met stiertjes kunnen ze niks, net als met haantjes, het zijn gewoon “bij-producten” waar ze vanaf moeten en dus moeten ze zo snel mogelijk naar het slachthuis (of in het geval van haantjes worden ze meteen versnipperd) Zo draag je zelfs als goedwillende vegetariër toch nog bij aan de vleesindustrie zonder dat je het weet (ja ook als je biologische melk drinkt). Persoonlijk snap ik niet waar wij mensen de arrogantie vandaan halen om  andere levende wezens te behandelen als producten en ik heb dus ook niet lekker geslapen die nacht. Ik vraag me  ook oprecht af waarom ik in Spanje overal koeien vrij zie rondlopen in de bergen, met hoorns en met kalfjes. Waarom kan het daar wel? Ondanks dat vond ik de boer wel heel vriendelijk, het is voornamelijk het systeem wat niet klopt. Gelukkig moesten we vroeg weg want we hadden een afspraak met mooie golven rond 7u.  

Na een laatste sessie zijn we doorgereden naar ons huis omdat we wat spullen moesten ophalen. Of moet ik zeggen onze schuur, ons huis mogen we niet in want daar wonen nu uiterst vriendelijke Litouwse havenarbeiders, ze kwamen toevallig net thuis en hebben het zo naar hun zin in ons huis dat ze hun baas speciaal gevraagd hebben of ze na hun vakantie weer naar dit huis terug mogen.” Lekker veel privacy en een fijne tuin om in te roken en bbq-en” hmm, dat ze mijn bloempotten en vogeldrinkbak als asbakken gebruiken zien we maar even door de vingers haha. Wel gek om je eigen huis niet in te mogen. Natuurlijk wel even stiekem naar binnen gekeken toen ze weer weg waren maar het zag er allemaal netjes uit gelukkig. Alleen in onze tuin stond er een verassing te wachten. De buurman had in onze afwezigheid bepaald dat hij 4 meter van onze tuin in beslag mocht nemen! Er stond een keurig nieuw hek en mijn groentetuin is nu alleen een stuk zand en ligt ineens in zijn tuin! Ons eigen hek is weg gehaald en de wilgenhaag ook! Daar waren we op z’n minst gezegd niet van gecharmeerd. Ook omdat er niks met ons overlegd is. Hij had wel eens eerder laten vallen dat hij dacht dat een deel van onze tuin bij hem hoort, maar dat hij het niet erg vond als wij het gebruikten. Wij dachten toen,” Ok het zal wel” maar  hebben wel in het kadaster gekeken,waaruit bleek dat het ons stuk is. We zijn er meteen even langsgelopen en toen wezen ze op ons koopcontract. Ook dat hebben we nagelopen en daar staat ook duidelijk in dat het bij ons hoort.  Inmiddels hebben we de een kopie van de uitreksels en het kadaster afgegeven met een brief er bij. Zijn reactie was, klopt niet want de vorige eigenaar werkte bij de gemeente en heeft met het kadastar geknoeid (wat wij erg betwijfelen) grappig is dat hij zelf zegt dat de grens ligt waar de sloot ophoud (En die houd op waar de oude grens stond(?)) Zelf heeft hij ons nog niks laten zien waarop staat dat het van hem is, hij zou het nu gaan inkijken. Je zou verwachten dat hij dat doet voordat hij een hek plaats(?) Als we het er niet mee eens zijn moeten wij maar iemand van het kadaster laten komen (en betalen) Dit wordt nog leuk, ahum!  

Terugkijkend op de afgelopen 1,5 maand was het echt een heerlijke tijd. Super veel geluk gehad met het weer en we zijn zo blij dat we zo veel hebben kunnen buitenspelen. Heel veel gesurft (minstens 20 sessies), 5 keer gekanood, 5 keer gemountainbiked waarvan 1 keer downhill en talloze keren geskate en gewandeld.  Een van de weinige reizen waarvan je fitter terug komt dan je er heen ging, haha. En ik ben bijna van mijn kano angst af, jeej! (opgedaan na een nare wildwater kano ervaring een paar jaar terug) Het is een heerlijk gevoel op reis te zijn zonder dat je die druk hebt van dat je van alles wil doen en zien voor je weer terug aan het werk moet. Eindelijk eens echt de tijd hebben om te surfen wanneer er golven zijn is ook fijn. Wakker worden zonder wekker. Tijd hebben om te niksen. Geen wi-fi dus soms kijk ik gewoon een hele dag niet op mijn mobiel, jaja!  Wel werd ik er soms ook wel wat onrustig van als alles zo open is. Dan voel ik me een beetje doelloos of nutteloos. Daarom vind ik het wel fijn dat we straks een route hebben en gewoon rond een bepaalde tijd wel weer ergens moeten zijn. Een soort rode draad. Het was een goede les om te zien welke spullen en vooral kleren we echt gebruiken op reis en welke toch niet mee verder hoeven. Je bent toch altijd geneigd meer mee te nemen dan nodig en dat kan nu met het busje, maar met de motoren gaat dat niet lukken. Jaren terug liftte ik door Australië met een backpack die zo zwaar was dat ik hem zelf niet om kreeg. Daar was ik al heel snel klaar mee en in no time zaten al die “belangrijke spullen”die echt mee moesten, in een pakketje terug naar Nederland haha! Ook nu heb ik bijvoorbeeld de helft van mijn kleren helemaal niet gedragen en een heleboel keukenspullen mogen toch thuisblijven, evenals spelletjes en de helft van de boekenkast. Verder was het goed om te zien hoe veel geld we er door heen jagen. Iedere dag hebben we keurig bijgehouden in een Excel sheet wat we uit hebben gegeven en aan welke dingen, eten, slapen, brandstof, uitjes en onvoorziene kosten. Zo krijg je een goed beeld van wat we echt nodig hebben om rond te komen. Voor een slaapplek hebben we bijvoorbeeld maar twee keer betaald in de afgelopen 6 weken. Maar brandstof is wel een dingetje, en die lekkere cidertjes he! Dat slaat stiekem ook wel aan.  

Intussen doen we bij mijn ouders thuis de laatste voorbereidingen voor onze reis naar IJsland en Vancouver morgen, maar omdat we al zo lang aan het voorbereiden zijn, is het bijna niks meer. Dat scheelt wel een hoop stress, maar toch.. Zo spannend allemaal! Aargh! nog maar één nachtje, als het goed is komt de volgende blog vanuit Ijsland!  

Geplaatst op

Workaway en de laatste daagjes Spanje

De laatste week in Spanje hebben we ge-workawayed bij Lonneke. Workaway is een uitwisseling, je deelt een huishouden en werkt (4 of 5u) tegen kost en inwoning. Lonneke is een Nederlandse vrouw die in haar eentje van een druk leven in Amsterdam naar de rust van de Picos de Europa in Spanje is geëmigreerd en daar zo veel mogelijk zelfvoorzienend probeert te leven. Aangezien wij mogelijk een vergelijkbaar plan hebben,  leek het ons interessant om wat tijd met haar door te brengen en, door te workawayen, ook een indruk te krijgen van wat er praktisch bij komt kijken. Een soort snuffelstage zeg maar!

Het was heel leuk om bij haar te zijn. Ze heeft een prachtig geel huis tegen een helling met uitzicht op de besneeuwde pieken van de Picos de Europa, met 3 katten (die graag op bezoek kwamen in de camper) en een enorme groententuin. Onze camper kon gewoon in haar tuin staan en zo werden we iedere ochtend wakker met een fantastisch uitzicht en het vrolijke geluid van koeienbellen. S’ochtends werkte ik in de tuin, beetje onkruid wieden, tomaatplantjes dieven, paden vrij maken,  etc.. heerlijk zenn werk, totdat het te warm werd en ik Erik ging helpen in het bos. Erik ging s’ochtends  met de kettingzaag het bos in om bomen om te zagen voor de winter voorraad hout, die hij vervolgens in stukken hakte met de bijl.  Het huisje had alleen een houtkachel en voor de winter moest er 5kuub hout gesprokkeld worden (dat hebben wij niet gered samen hoor). Het werk was best zwaar, zeker als het warmer werd want de luchtvochtigheid is er heel hoog. Maar gelukkig kregen we heerlijk te eten. Lonneke kan super goed veganistisch koken, wat een feest! Echt voedzaam, gevarieerd en goed op smaak. Bovendien waren we ook wel toe aan iets anders dan onze eigen maaltijden die toch wel wat simpeler worden naarmate je langer op reis bent en beperkte faciliteiten hebt haha. Dan is het heel fijn als iemand anders even voor je kookt. Tijdens het eten luisterden we naar al haar verhalen over Asturias. S’middags wandelde we wat door de verlaten dorpjes in de omgeving of maakte wat muziek. We hebben nu een veel beter idee van het leven daar en hoe veel werk het echt is om je eigen hout te kappen en groente te verbouwen. Helaas gingen we wel allebei weg met, ik 2 en Erik 3, tekenbeten.  Meteen er uit gehaald maar omdat ik niet wist hoe lang de mijne er al zaten en die van Erik begonnen te tintelen toch maar even de huisarts gemaild (zo relaxed dat je die gewoon kan mailen tegenwoordig) en die stuurde ons door naar de Spaanse huisarts voor een antibiotica kuur. Daar vonden ze het onzin, maar gaven ons toch de kuur, gelukkig was die maar twee pillen.

Vanaf Lonneke zijn we weer naar San Vicente gereden want er waren weer golven. Gek is dat, afgelopen jaren zijn we een aantal keer op vakantie gegaan met echt als doel om te gaan surfen en niks anders te doen, en dan pakte het steeds anders uit, meestal omdat er toch niet genoeg golven waren. Nu waren we echt van plan om veel van de omgeving te zien en af en toe te surfen, maar de golven waren zo goed dat we steeds als een magneet naar de zee terug gezogen werden ,waardoor we dus aan het einde niet echt veel van de omgeving hadden gezien. Dus besloten we om voor we naar huis gingen toch nog even de Picos in te trekken, ook aangezien we nu wel een betrouwbaar vervoersmiddel hadden. We vetrokken na een ochtendsessie om helemaal om de Picos heen te rijden en het was een prachtige rit over smalle bergweggetjes en wild stromende riviertjes. Die rit werd wel even spannend toen we er achter in de Picos achter kwamen dat  het benzine lampje begon te branden en piepen, oeps..vergeten te tanken. Natuurlijk was er daar nergens iets te vinden, alleen hele kleine gehuchten waar amper iemand woont. Gelukkig gingen we toen al bergafwaarts en konden we nog 30 km doorrollen naar het enige dorp met een tankstation, pfieuw! 

Nu  zijn we heel langzaam naar Nederland aan het rijden. Omdat we niet zeker wisten of ons busje op tijd terug zou zijn voordat wij weer uit Nederland vertrekken toch ook maar even de kano’s en mijn longboard weer bij de garage opgehaald. We hebben wel die fantastisch ruime camper maar die is voor wat wij willen niet praktisch ingericht. Kano’s moeten in het grote bed boven de cabine en het longboard in het gangpad terwijl wij nu op de bank moeten slapen en alles past maar net door het kleine deurtje, tsja je kan niet alles hebben he! 

De eerste stop was San Sebastian. Wij hebben zo’n leuke app waar alle plaatsen op staan waar je zowel legaal als illegaal kan slapen met je busje/camper. Daar stond een leuk plekje op aan de haven. Eenmaal daar aangekomen stond er wel een bord dat je er boven de 1.90m niet in mocht maar er was nergens een poortje en er stonden meerdere hogere campers. Dus toch daar geparkeerd en op de skateboards het centrum in op zoek naar eten. Toen we terugkwamen stond er een agent bij de camper… Oeps! Erik liep er heen en die agent stak een verhaal tegen hem af, in het Frans!? (San Sebastian ligt in Spanje). Ik stond nog aan de overkant van de straat te kijken en bedacht me ineens, “hé, waar zijn onze fietsten die normaal achterop de camper zitten ?” Toen keek ik rechts en zag dat Erik niet onze camper van een boete probeerde te redden, maar die van de Franse buren die blijkbaar in eenzelfde camper net achter ons waren gaan staan terwijl wij weg waren. Ik er snel heen en uitleggen dat dit niet onze camper was maar van iemand anders, natuurlijk wilde ze wel weten welke dan wel van ons was en kregen we alsnog een preek, maar gelukkig had ze ons nog geen boete gegeven en zo konden we nog net wegrijden terwijl de buren een dikke bon onder hun ruitenwisser kregen! Sorry buren.